ထိုေန႔က ေႏြေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုျဖစ္ၿပီး ထိုညက သူအိပ္မက္တစ္ခု မက္သည္

ထိုေန႔က ေႏြေန႔လယ္ခင္းတစ္ခုျဖစ္ခဲ့သည္။ သူသည္ ၀ရံတာအျမင့္ထက္မွေန၍ အရာအားလံုးကို အထက္စီးမိုးၾကည့္ေနျခင္းလည္းျဖစ္သည္။ အိုေဟာင္းေနေသာ တိုက္တစ္လံုး၏ေလွကားရင္းတြင္ လူငယ္တစ္ေယာက္ ဂစ္တာတစ္လက္ကို ထိေတြ႔ေဆာ့ကစားေနသည္ကို သူျမင္ေနရသည္။ ေကာင္းကင္တြင္ ရွိသည္ဆိုရံုမွ် တိမ္တို႔က အမွ်င္တန္းလ်က္။ ဆံပင္ရွည္ရွည္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ လူငယ္သည္ ဂစ္တာကို ဖြဲ႔စည္းထားေသာ သီခ်င္းအပိုင္းအစတစ္ခုကို တီးခတ္ေနျခင္းမဟုတ္ပါ။ ႀကိဳးမ်ားကို ရည္ရြယ္ရာမရွိ ထိခတ္ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထြက္ေပၚလာေသာ အသံ၊ လူငယ္၏ ဂ်င္းေဘာင္းဘီႏွင့္ ေကာင္းကင္တို႔သည္ အေရာင္တစ္ဆင္တည္း ပ်င္းရိပ်င္းတြဲ။ သူမႈတ္ထုတ္လိုက္ေသာ မီးခိုးေငြ႕မ်ားသည္ပင္ ထိုင္းမိႈင္းေနသည္။

၀ရံတာလက္တန္းေပၚ လက္ႏွစ္ဖက္ေမွာက္ထပ္ ထိုလက္ေပၚမွာမွ သူ႔ေခါင္းကိုတင္လိုက္ရင္း ေငးေနမိသည္။ လမ္းမတစ္ေလ်ာက္ လူသြားလူလာကင္းျပတ္လြန္းလွပါလား။ အၾကည့္ကုိ ဖမ္းထားႏိုင္ေသာ ပန္းေလးတစ္ပြင့္တစ္ေလမွ ထိုေန႔ကလမ္းေပၚထြက္မလာေခ်။ စြယ္ေတာ္ရြက္ေျခာက္တစ္ရြက္ကို ေလကလမ္းေပၚ ဒရြတ္တိုက္ဆြဲေခၚသြားသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ လမ္းထိပ္မွ ဆိုက္ကားဆရာလင္မယား ဆိုက္ကားေပၚအိုးခြက္ေတြတင္ကာ နင္းလာသည္ကို ျမင္ေနရသည္။ ထိုဆိုက္ကားဆရာလင္မယားကို သူသိပါသည္။ မိန္းမျဖစ္သူက ဘာေျပာလိုက္သည္မသိ ဆိုက္ကားဆရာက ရီေနသည္။ သူထိုလင္မယားကို ေငးၾကည့္ေနရင္း သူ႔မွာရည္းစားသံုးေယာက္ရွိခဲ့ေၾကာင္း သတိရမိသည္။ ဆိုက္ကားဆရာ၏ မိန္းမသည္ ပိုက္ဆံမရလွ်င္ ဆိုက္ကားဂိတ္ထိတိုင္ လာ၍သူ႔ေယာက္်ားကို ဆူပူဆဲဆိုေလ့ရွိသည္။ ဆိုက္ကားဆရာ အရက္မူးလာေသာအခါမ်ားႏွင့္ ႀကံဳေနလွ်င္ ျပန္ေအာ္ဟစ္ဆဲဆိုရင္း တခါတရံလက္ပါပါလာေလ့ရွိသည္။
မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ကုိယ္ထိလက္ေရာက္ ရိုက္ႏွက္ျခင္းကို သူမႏွစ္သက္ပါ။ စကားလံုးရိုင္းရိုင္းမ်ားႏွင့္ နစ္နစ္နာနာေျပာျခင္းကိုလည္း သူဘယ္ေသာအခါမွ် မေျပာဆိုဖူးပါ။ ဆိုက္ကားဆရာလင္မယား၏ ရီသံက ေႏြေလထုထဲမွ ရုန္းႀကြလ်က္။

သူ႔ရည္းစားသံုးေယာက္စလံုးသည္ ပညာတတ္မ်ားျဖစ္ၾကသည္။ လွလည္းလွသည္။ သိမ္သိမ္ေမြ႔ေမြ႔လည္း ရွိသည္။ ဘာေၾကာင့္မ်ား ေ၀းကြာသြားပါလိမ့္ တစ္ေယာက္နဲ႔မွ မနီးစပ္ခဲ့ပါလိမ့္လို႔ သူေတြးေနမိသည္။ သူေက်ာင္းတက္တုန္းက ေက်ာင္းဂိတ္ေပါက္ကို ေစာင့္ေသာဂိတ္ေစာင့္အဘိုးႀကီးႏွင့္ ခင္မင္ခဲ့သည္။ ထိုအဘိုးႀကီး၏ မိန္းမႏွင့္လည္း ခင္မင္သည္။ အဘိုးႀကီးကို ေန႔ခင္းပိုင္းတိုင္း မိန္းမက ထမင္းခ်ိဳင့္လာပို႔ေလ့ရွိသည္။ သူတို႔မွာ သားသမီးမ်ားလည္းရွိသည္။ အဘိုးႀကီး၏ မ်က္လံုးမ်ားသည္ ထာ၀၀စဥ္ၿပံဳးရီေနေလ့ရွိသည္။ တခါတခါ ကြ်န္ေတာ္ႏွင့္အရက္ဆိုင္ေလးတြင္ဆံုလွ်င္ သူႏွင့္လက္ထပ္ဖူးေသာ မိန္းမမ်ားအေၾကာင္းကို ေျပာျပေလ့ရွိသည္။ ထမင္းခ်ိဳင့္လာပို႔ေသာ မိန္းမသည္ သူ၏စတုတၳေျမာက္မိန္းမျဖစ္သည္။ ထိုအဘိုးႀကီး၏ လစာသည္ ကြ်န္ေတာ့္တစ္ပတ္စာ မုန္႔ဖိုးမွ်သာ။ သူဘယ္လိုရွင္သန္ေနထိုင္ပါလိမ့္ ကြ်န္တာ္ေတြးမရပါ။ ယခုထို အဘိုးႀကီးကြယ္လြန္သြားခဲ့ၿပီ။

မိန္းမမ်ားသည္ သစ္ေတာႏွင့္တူသည္ဟု သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေျပာဖူးသည္။ အျပင္ခပ္ေ၀းေ၀းမွၾကည့္လွ်င္ ၿငိမ္းခ်မ္းေစၿပီး သစ္ေတာထဲ၀င္သြားပါက အရႈပ္အေထြးမွ်သာတဲ့။ ကြ်န္တာ္ၿပံဳးမိၿပီး ေယာက္်ားမ်ားကေကာဟု ေမးရာ သစ္ခုတ္သမားေတြဟု ျပန္ေျဖသည္။ ခ်စ္ရံုခ်စ္တတ္သူေတြက သစ္ေတာ၀န္ထမ္းမ်ား၊ လက္ထပ္ရံုလက္ထပ္သူေတြက ထင္းခုတ္သူေတြျဖစ္ၿပီး သစ္ခိုးထုတ္သူေတြက သိုက္တူးသူႏွင့္တူေၾကာင္း သူရွင္းျပသည္။ သူထိုေန႔က ေတာ္ေတာ္မူးေန၍ အလံုးစံုကိုမမွတ္မိပါ။ ထိုသူငယ္ခ်င္းကပင္ ထပ္၍ သစ္ေတာမ်ားမရွိဘဲ ကမၻာႀကီးအသက္ဆက္မရွင္ႏိုင္ေၾကာင္း ထပ္ေျပာပါသည္။

သူေတြးေနစဥ္မွာပင္ ဂစ္တာသံကထြက္လာေလသည္။ ယခုတခါေတာ့ ေတးသီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို က်က်နနတီးေနျခင္းျဖစ္သည္။ ထိုတိုက္ေထာင့္ဆီသို႔ လွမ္းၾကည့္မိေသာအခါ ဆံပင္ရွည္ရွည္လူငယ္ေလးေဘးနား ဆံပင္တိုတိုေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ ရွိေနၿပီ။ သူမက ေျခေထာက္ေလးလႈပ္ရင္း စည္းခ်က္လိုက္ေနသည္။ ဆိုက္ကားဆရာ လင္မယားကေတာ့ ျမင္ကြင္းကေပ်ာက္သြားသည္အထိ ရီလို႔မဆံုးေတာ့။ က်ေနေရာင္တြင္ အရာရာသည္ေရႊေရာင္၀င္းလ်က္။
တိုက္ေခါင္မိုးၾကားတြင္ အပူရိပ္ခိုေနေသာ ခိုမ်ားလည္း ထြက္လာၾကသည္။ စကပ္တိုတိုႏွင့္ ေကာင္မေလးမ်ားလည္း လမ္းေပၚထြက္လာၾကၿပီ။ သူ ေနာက္ဆံုးလက္က်န္စီးကရက္ကို ထိုးေျခရင္း အိမ္ထဲျပန္၀င္လာခဲ့သည္။

ထိုညက သူအိပ္မက္မက္ခဲ့သည္။ အိပ္မက္ထဲတြင္ သူ သစ္ေတာထဲအိပ္ေနၿပီး သစ္ပင္တိုင္းတြင္ ဆိုင္းဘုတ္မ်ားခ်ိတ္ထားသည္ကို ေတြ႔ရသည္။ ဆိုင္းဘုတ္တြင္ကား " သစ္တစ္ပင္ခုတ္ ေထာင္သံုးႏွစ္" ဟု ေရးထိုးထားေလသည္။


http://revolution-littlebrook.blogspot.com မွ ကူးယူတင္ျပထားျခင္းျဖစ္ပါသည္ ။